Chuseok en andere dingen

Sinds ik het gevoel heb dat ik niks doe, ben ik op zaterdag in de bus gestapt met het plan om naar Insadong te gaan. Dat kostte me dus bijna twee uur met bus in metro. Gelukkig voelde het niet als twee uur ;). Stap je uit de metro en dan loop je dus anderhalf uur rond opzoek naar wat de toeristengids bedoelt met Insadong. Oke, en opzoek naar een plek om te eten. Ik heb zat goeie plekken gezien maar, schijterd die ik ben, ben ik bij een café belandt in plaats van een Koreaans restaurant. In je eentje barbecueën is nou ook weer niet leuk. Dan maar weer eens in cafeetje eten. Hoe dan ook omdat ik dus zo’n beetje verdwaalt was, probeerde ik maar naar Gwanghwamun te lopen. Heel toevallig kom je dan dus langs het toeristen gebied van Insadong…. Lekker rondlopen tussen zo’n 400 andere buitenlanders en wat Koreanen. Het is wel echt een toeristengebied met 20 winkels met dezelfde souvenirs. Waar ik natuurlijk wat van gekocht heb ;). Daarna doorgezet naar Ganghwamun en een beetje rond gekeken bij de kraampje en foto’s gemaakt. Wachtend op de metro kwam er opeens een vrouw naast me zitten die opeens ging klagen over het meisje dat aan de andere kant op het bankje zat. Dat meisje en ik elkaar aankijken zo van wat een raar mens. Gelukkig ging ze niet met dezelfde metro als ik dus de reis terug was rustig. Thuis lekker prutsen met skype, wat dus niet werkt op mijn computer voor de een of andere reden. Dan maar via mijn mobiel. Voor ander half uur met de mensen thuis gepraat. Met tussen door reacties van mijn gastgezin zoals ‘wow Nederlands klinkt cool’ en ‘oh, je bent nog steeds aan het praten’.
Zondag heb ik helemaal niks uitgevroten.
School was, zoals altijd, lichtelijk frustrerend aangezien ik nog steeds de lessen niet kan volgen en waarschijnlijk aan het eind van het jaar nog steeds niet. Ik had al voor mezelf besloten dat ik Koreaans ga leren tijdens de les maar de hele tijd woordjes leren begint ook te vervelen. Gelukkig heb ik een stel vrienden gemaakt die me door de pauzes en de tijd tussen de lessen helpen.
Dinsdag morgen moesten we opeens helpen met stoelen klaar zetten voor een ouderavond achtig iets. Wat een gezeul van heb ik jou daar. Ach, vandaag kon ik tenminste meedoen met Kunst aangezien we het over kunst in de oudheid hadden.
Woensdag en Donderdag waren weer eens vrij normaal.
Vrijdag daarentegen waren we vrij vanwege Chuseok. Chuseok is een soort Thanksgiving waarbij je de voorouders vereerd en families elkaar opzoeken. Oftewel de dagen waarop bijna heel Seoul naar het platteland vertrekt. Die vrijdag hoort nog niet bij Chuseok en daardoor had ik de kans om wat te doen met een vriendin van school. Samen met Ryungkyeong (wow de Romanisatie ziet er echt raar uit XD) ben ik naar een honden café geweest. We waren de enige daar maar dat heeft ook zo zijn voordelen. Alle honden hadden aandacht voor ons en ze waren me toch een partij schattig. Allemaal van die schoothondjes en een golden retriever. Volgens mij zijn we daar zo’n twee uur lang blijven hangen. Daarna moesten we alsnog naar school. Niet echt naar school maar het gebied rond onze school. 1 omdat Ryungkyeong daar vlakbij woont en 2 omdat ik vandaag met mijn gastmoeder eindelijk een winter uniform zou kopen. ‘Zou’ want die winkel was dus dicht in verband met Chuseok. Nog een paar daagjes meer kou lijden onder de airco.
Zaterdag was mijn gastmoeders moeder blijven slapen. ’S Morgens hadden we dus ontbijt met ons zessen. Ik weet niet of het alleen in Korea zo is maar hier heb je twee soorten ahjumma’s (oudere vrouwtjes). De een is vrolijk en super lief plus dat ze geïnteresseerd is in nieuwe dingen. De andere daarentegen wil niks van al dat nieuwe gedoe hebben en keurt bijna alles af. Laat me je vertellen dat dit een gevalletje zoals de tweede was. Volgens haar is al het westerse eten afval en mensen die niet drie keer daags rijst eten zijn blijkbaar gek in hun hoofd… OK. Samen met mijn gastvader hebben we nog wel met haar gewandeld. Nou, wandelen kan ik het niet noemen want we gingen met de auto naar het meer om daar naar een bankje te lopen. Mijn gastvader probeerde het gesprek een beetje gaande te houden maar dat werkte niet zo. Eenmaal weer thuis wouden zij nog even door het parkje wandelen maar ik ben met de lift naar boven gegaan. Na die wandeling was die oma naar een zus van mijn gastmoeder gegaan. Rond 12 uur gingen mijn gastouders en ik de andere oma ophalen van het (gigantische) busstation in Gangnam. Een verschil van dag en nacht tussen de twee oma’s. Mijn gastvaders moeder begroette ons met dozen vol fruit en een knuffel. Geen spijt dat ik ben mee gegaan om haar op te halen. Met zijn viertjes hebben we bij een klein restaurant 시재비 gegeten. Dat is soep met een soort deegwaren erin. Voor het eerst was ik als eerste klaar met eten, dat mag een wonder zijn met die hete soep. Het zegt ook wel iets over hoe lekker ik het vond. Misschien ook mooi, het is vegetarisch. Dus voor de veganisten onder jullie en de rest ook, zou ik dit zeker aanraden. Op de anderhalf uur durende reis terug liet oma foto’s zien van Jeawon en Siwon toen ze nog klein waren en van mijn gastvader. De ahjumma’s hier zijn trouwens vrij modern met hun smartphones en selfies. Echt leuk om selfies te zien van haar en haar vriendinnen. Thuis begonnen mijn gastmoeder en oma gelijk met koken. Ik vroeg nog of ik kon helpen maar werd snel weggewuifd dat ik maar lekker moest gaan ontspannen. Na het avondeten, waarbij ik veelste veel heb gegeten, hebben mijn gastouders, oma en ik een (echte) wandeling gemaakt. Dit keer zij we naar het meer gelopen en hebben we daar een spel gedaan. Wat hebben we gelachen vooral om de straffen. Als straf hadden wij dat de winnaar de anderen op de handen mocht slaan/tikken. De verliezers mogen wel ontwijken, wat me gelukkig aardig lukte. Eenmaal weer thuis hebben tot laat nog met zijn allen gezeten.
Zondag…. Het is een feestdag en dat betekent dat we voor het eerst, sinds ik hier ben, naar de kerk gaan. 8 uur ’s morgens ontbijten en door naar de kerk. Veel gezang en een kleine speech. Ik had verwacht dat het de hele ochtend zou duren maar om 10 uur stonden we alweer buiten de deur. ’s Morgens hadden we alleen druivensap gehad daarom was ik heel blij toen we om elf uur gingen eten. Mijn gastmoeder en oma hadden super veel gemaakt en wij hebben dan ook super gegeten. Na het eten vertrokken mijn gastouders en oma naar een traditioneel dorpje en Siwon en Jeawon bleven thuis. Ik daarentegen had met Laura afgesproken om naar Yeouido te gaan en daar bij de rivier te gaan kijken. Omdat de meeste Koreanen naar hun geboortedorp zijn gegaan, was het gebied wel heel duidelijk overspoeld door buitenlanders. Twee buitenlanders meer of minder maakt ook niet echt uit. Twee buitenlanders op fietsen is een ander verhaal. Koreanen nemen fietsen echt te serieus. Allemaal in volle fietsuitrusting en dan komen wij eraan op ons dooie gemak, zonder helm of bescherming. Nooit gedacht dat fietsen zo goed kon voelen en op de fiets kun je heel mooi langs de Han rijden. Wij wouden natuurlijk weer te dicht bij de rivier rijden en daardoor moesten we konden we op het eind geen normale weg naar het fietsenverhuurpunt meer vinden. Dan maar even snel over het gras. Dan krijg je alleen wel een paar verbaasde blikken. Na het fietsen zijn we naar Gwanghwamun gegaan om daar in het paleis rond te kijken en wat voor het avondeten te zoeken. Helaas, helaas, het paleis was al dicht. Ook was het al richting 5 uur dus zijn we maar opzoek gegaan naar een plek om te eten. Geen Koreaans voedsel zoals altijd wanneer ik met iemand naar Seoul ga. Nee, pizza en nog goeie pizza ook. Wel een beetje aan de dure kant maar dat zijn pizza’s hier altijd. Daarna gingen we beide naar huis om de rest van de avond met de familie door te brengen.
Maandag waren mijn gastbroertje, zus en ik thuis. Om kwart voor 2 kwamen we ook nog even op het geniale idee dat we eigenlijk wel lunch wouden eten. Dat was rennen, hard rennen. Om 2 uur sluit de lotteria. Gelukkig wou Jeawon vooruit rennen waardoor we nog net konden bestellen. Thuis dus een kipburger en slappe friet gegeten. De hele middag hangen. Toen mijn gastouders en oma eindelijk terug waren, vielen ze gelijk in slaap. 7uur, 8uur, 9uur. Ik had het avondeten al opgegeven toen mijn gastmoeder wakker werd en snel wat voor ons warm maakte, om daarna weer in slaap te vallen gegeten. Mijn gastouders en oma gingen naar een traditioneel dorpje, Siwon en Jeawon bleven thuis en ik was op weg naar Yeouido. Daar hebben Laura en ik langs de Han gefietst. Voelt raar om na zo’n.
Laatste vrije dag en om 5 uur mijn nest uit vanwege de DMZ tour. Een van de yfu mensen zou me om half 6 op pikken. Om half zes kregen we echter een telefoontje dat zij dat hij wat anders moest doen en dat mijn gastouders me maar moesten brengen… Laten we zeggen dat dat bij mij en mijn gastouders niet in goede aarde viel. Hup in de auto dan maar en op weg naar het verzamelpunt. Ergens in het lotto hotel moesten we verzamelen. Waar precies wist ik niet dus dan maar vragen. Was wel blij dat ik niet de eerste was. Samu was er al en even later kwam de rest ook binnen. Eerste paspoort check en op naar de bus. Wij dachten dat iemand van YFU mee zou gaan, maar eenmaal in de bus was het zoiets van ‘he veel plezier. Ik ga nu. Doei’. Er waren ook twee andere van de mensen die in Januari zijn aangekomen. Het meisje, Marlene, zei niet zoveel. Zeg maar niks. Logan, die andere, kletste er wel lekker oplos. Hoe dichter we bij de DMZ kwamen hoe stiller het alleen werd. Onze reisleidster vertelde ons nog even de geschiedenis van Korea in het kort want vooral de slapende mensen erg konden waarderen. Na nog twee paspoort controles kom je dan dus in kamp Bonifas. De regels voor foto’s maken zijn vrij strikt. Alleen maar foto’s naar het hoofdgebouw toe en in het gebouw. Jammer het was echt een mooie dag met lekker weer en een klein stukje van het gebouw weg warren een stel soldaten aan het voetballen. mooi uitzicht om het maar even duidelijk te zijn ;). In de DMZ wisselden we van onze bus naar een bus van de DMZ zelf i.v.m. bommen, spionage enzovoort. Dat houd dus ook ik dat we geen foto’s mochten maken tenzij zei toestemming gaven. Na tien minuten erg langzaam rijden. Kom je dan in Panmunjang. Dat ligt letterlijk op de grens. Eerst kregen we een film te zien over de oorlog en recente pogingen van Noord-Korea om tunnels te maken om vervolgens aan te vallen. Dan loop je door het gebouw en zie iets wat je alleen op het nieuws ziet. Een Stel blauwe gebouwtjes in het midden en een zelfde groot, grijs gebouw als waar we net binnen waren. Aan de Zuid kant stonden nog een stel soldaten in houden. Correctie de Koreaanse soldaten stonden in houding. De Amerikaanse liepen een beetje heen en weer en zorgden dat wou ons aan de regels houden. Blijkbaar was er eerder een toerist geweest die Gangnam style danste richting Noord. Die is dus mooi bij de politie beland. Je mag absoluut geen gebaren maken, laat staan dansen. De hele groep kan dan vertrekken namelijk. Gelukkig gebeurde er niks.
Het was wel heel apart om daar te staan, wetende dat je door twee landen in de gaten wordt gehouden. Ook hier golden weer regels voor foto’s maken. Alleen maar foto’s maken richting het noorden en niet van het zuiden. Af en toe kon je aan de noord kant de gordijnen zien bewegen en heel vaag mensen zien. Je krijgt er maar een raar gevoel bij… We mochten ook nog in een van de blauwe gebouwtjes. In het middelste gebouw vergaderen Noord en Zuid dus met elkaar. Het gebouw ligt precies op de grens en je kon dus ook de eventjes naar ‘de andere kant’. Binnen dat vergader gebouwtje stonden trouwens twee soldaten in teakwondo houding. Als je zou proberen om langs hun te lopen, zou je een pakslaag krijgen. Ze zagen er in ieder geval indrukwekkend uit. Ons werd verteld dat deze soldaten een speciale training kregen en aan bepaalde specifieke condities moeten voldoen. Het is dat ook een eer voor hun en hun familie als ze hier worden geplaatst. Nadat we dus een beetje naar het Noorden hadden geloerd en zij naar ons, gingen we de bus weer in. Daarna kwamen we nog langs de ‘the bridge of no return’ en een uitkijkpost voordat we terug gingen naar kamp Bonifas. Daar kregen we de tijd om souvenirs te kopen voordat we weer naar de bewoonde wereld gingen voor lunch. Bulgogi!! Al zittend op de grond gegeten en als je dan na zo’n drie kwartier weer moet opstaan, is dat echt pijnlijk -.- En verder. Op naar tunnel, dat is een van de tunnels die de Noord-Koreanen hebben gegraven. Met de sloomste achtbaan ooit naar beneden en dan de echte tunnel in lopen. Die tunnel is niet voor mensen langer dan 170cm. Serieus, Ik heb minstens vijf keer mijn hoofd gestoten voordat we bij het einde kwamen. Dat einde is trouwens een muur gemaakt door Zuid. En die muur is niet de enige is ons vertelt. Het is een van de drie muren in de tunnel. Oke, dan heb je het einde van de tunnel gevonden en loop je weer terug naar de karretjes naar boven. Die vertrokken alleen pas na tien minuten. Wij hadden hierop het ‘geniale’ idee gekregen om via het voetpad naar boven te lopen. Die was dus wel even wat steiler dan we hadden verwacht. Onderweg naar boven hadden ze zelfs bankjes tegen de muur gemaakt om te rusten. Als je al die ouwe mannetjes zag lopen, en ons ook trouwens, waren die ook echt nodig. Vanaf daar zijn we nog naar een dorpje geweest waar ze traditionele producten verkopen. De weg naar Seoul viel iedereen uitgeput in slaap. Eenmaal weer bij het lotto hotel is iedereen dan ook in een keer naar huis gegaan. In de bus naar huis nog wat extra geslapen. Thuis hebben we snel avond gegeten en daarna ben ik van vermoeidheid gelijk in slaap gevallen.