Jeju

De week na Halloween was weer eens een gewone schoolweek. Aangezien het bijna vijf december was, had ik weer een zak pepernoten mee naar school genomen. Deze was nog sneller leeg dan de eerste keer dat ik pepernoten had meegenomen.
De volgende week daarentegen was geweldig. Op de ochtend van 7 december gingen wij namelijk met het vliegtuig naar Jeju eiland. Nou is het midden in de winter en in Seoul is het ook flink koud maar op dit zuidelijke eiland was het weer nog heerlijk. In totaal waren we met negen, twee Japanners, twee Duitsers, twee Nederlanders, een Zweed, een Estlander en onze guide Henry. Henry heeft een uitwisseling in Amerika gedaan en aangezien Maxi en mijn Koreaans niet zo goed is als dat van de mensen die in Januari aankwamen, was dat vrij handig. Bij aankomst werd er gelijk een groepsfoto gemaakt om naar YFU te sturen. Dit zou in deze dagen nog wel vaker voorkomen…
Maar goed, YFU had dus mooi een busje voor ons gehuurd om over het eiland te toeren. Negen mensen in tien persoons busje moet toch lukken? Normaal gesproken wel maar als je daar ook nog 9 koffers bij rekent hou je niet veel been ruimte over. We hadden wat vertraging gehad met het vliegtuig en zijn dus maar bij een CU/winkeltje gestopt voor een snelle lunch. Tien minuten later waren we weer op weg naar een soort botanische tuin. De tuin was op onze groep na zo’n beetje leeg. We hebben echt geluk gehad met het weer en het feit dat we er doordeweeks waren. Veel foto’s maken natuurlijk. Terwijl we de route volgden kwamen we ook borden tegen met daarop afbeeldingen van Running man. Nou heeft running man meerdere afleveringen gemaakt op Jeju en dit soort toeristische plekken vinden het mooi om op te scheppen over welke shows wel niet allemaal zijn gefilmd bij hun. Nou heb ik recentelijk de aflevering die zich in die tuin afspeelt gekeken en het was mooi om de plekken te herkennen van onze trip. Plus dat running man natuurlijk een geweldige show is. Hoe dan ook, na veel foto’s en het gevecht om mijn schoenveters door de kleine puppy’s die daar ook waren, moesten we weer op weg.
Ons gasthuis was nog een behoorlijk eind rijden maar met wat muziek op viel het allemaal wel mee. Het wordt al donker tegen de tijd dat we bij het gasthuis aankomen daarom hebben we maar snel onze koffers gedumpt om het strand maar eens te gaan verkennen. Al lopend over het strand zien wij een verdachte roze koffer in het zand liggen. We daar natuurlijk gelijk toe lopen om te kijken off er nog wat in zit. Helaas, helaas dat was niet het geval. Onder tussen kregen we best wel honger (ik in ieder geval, de rest waarschijnlijk ook). Dichtbij was er gelukkig een restaurant met heerlijk varkensvlees en bijgerechten natuurlijk. Daarna kwamen een paar mensen op het geniale idee om naar de noreabang te gaan. Na een belletje hadden ze het voor elkaar gekregen dat er eentje speciaal voor ons open ging. Bij de noreabang aangekomen moesten we even wachten tot we naar binnen konden. Eenmaal binnen hebben we onszelf zo’n twee uur lang schor gezongen. Vrij kapot zijn we toen weer naar het gasthuis gegaan om wat slaap te krijgen.
Half zeven ’s morgens en een kakafonie van wekkers gaat af. Oh ja, je kon naar een grot als je vroeg op zou staan. Ik was eigenlijk niet van plan om te gaan maar dankzij de wekkers was ik toch al wakker dus waarom ook niet. Aankleden en met zijn achten in de auto, twee gingen niet mee. Vergeleken met gister was deze grot/tunnel veel groter en waren er meer mensen. We kwamen te vroeg bij de grot aan en hebben eerst bij een restaurantje ontbijt gehaald om vervolgens de grot in te gaan. We waren in het begin helemaal alleen maar later kwamen er ook nog andere toeristen, ook al waren het er niet veel. Beetje rondkijken en richting het einde van deze lavatunnel lopen dus. Op het eind, niet het eind van de tunnel maar wij mochten niet verder, stond er ook nog even een leuk bordje. Dit bordje vertelde ons dat omdat wij het eind hadden gehaald de geest van de Micheon grot ons zou beschermen tegen ziektes voor een jaar, dat klonk vrij goed. Helaas had ik een paar dagen na aankomst thuis hele irritante griep. Allemaal leuk en aardig dus maar helaas het lopen in die tunnel dat dus niet voorkomen. Maar goed, dan kom je dus bij het einde en loop je dezelfde route maar weer terug naar de auto. Terug bij het gasthuis was het koffers inladen en weer op weg naar de volgende bestemming. Na voor mijn gevoel het halve eiland overgereden te hebben, kwamen we aan bij Seongsan. Seongsan is een oude vulkaan waarvan je de krater kan beklimmen. De Sacre-Coeur is er niets bij. Sjezus, dat waren me veel traptreden en ook al was het winter op een gegeven moment was het zo warm dat ik me jas gewoon uit kon doen zonder kou te lijden. We hadden echt geluk dat het zo’n mooie heldere dag was waardoor we de hele omgeving konden zien. Nadat we zelf een ton aan foto’s hadden gemaakt werden we ook nog even door andere toeristen gevraagd om samen foto’s te maken. Jaja, zo’n stel westerlingen met blonde haren zie je niet elke dag. Was wel echt grappig. Vooral die ene man met een selfiestick. Hij stond een onderaan het plateau dat daar gemaakt was en wij met een groepje bovenaan. Dus hij met zijn selfiestick zo’n positie uitkiezen dat hij erop komt met ons. Ik zag mooi wat hij aan het doen was en tikte de anderen even aan om het te zien. Wij dus mooi met onze peace tekens op de achtergrond van die mans foto ^^. Na onze fotosessies was het tijd om weer naar beneden te gaan. De weg naar beneden was zoals meestal minder zwaar als de weeg naar boven. Toen we bijna beneden wees onze guide ons op de duikers die in het water schelpdieren aan het opduiken waren. De zogenaamde heanjeo (letterlijk zee vrouwen) duiken dagelijks zo’n 5 uur lang naar verschillende schelpdieren. Deze vrouwen zijn meestal over de vijftig en waarschijnlijk de laatste generatie die zo leeft. De nieuwe generatie volgt deze levensstijl niet. Na aanleiding van dit en het feit dat Jeju ook bekent staan om zijn visgerechten wou Henry vis gaan eten. Jammer genoeg wouden de meeste andere dat niet en zijn we dus bij een udong (Japanse dikke noodle soep) restaurant beland. Oke, niet alleen udong maar dat is wat iedereen aan onze tafel koos ( het was heerlijk trouwens). We waren de enige gasten in het restaurant en de eigenaar vond het volgens mij wel mooi al die buitenlanders in zijn restaurant. Hij gaf ons ook nog allemaal een mandarijn. Hahaha ja je ontkomt niet aan de mandarijnen en sinaasappels op dit eiland aangezien ze er het hele jaar door groeien. Na onze buik dus gevuld te hebben, was het tijd voor de boot trip. Een mooie route om een van de dichtbij gelegen eiland. Tja wat kan ik daarover zeggen: veel water, een paar zeemeeuwen en een rots die lijkt op een olifant. Oh en onze guide kocht ons gedroogde inktvis. Die gedroogde inktvis was goed te eten alleen kon ik niet zoveel eten doordat mijn maag lichtelijk van slag was op die boot. Het goeie nieuws, na de boot trip gingen we ijs eten. Hallabong ijs om precies te zijn. Hallabong lijkt een beetje op een sinaasappel en de smaak lijkt op iets tussen een sinaasappel en een mandarijn. Ook is het de fruitsoort van dit eiland. Als je bij souvenirwinkeltjes komt kun je zelf hallabong chocola kopen.
Na het ijs was het weer tijd om in de auto te stappen en een grote afstand te overbruggen naar onze laatste tussenstop. Ook al wisten wij niet dat er nog een stop was en toen wij zo’n drie uur later bij die waterval aankwamen dachten wij dat we onze stop voor de nacht hadden bereikt aangezien het al vrij donker was. Niet dus. Die waterval was leuk en aardig en dankzij de schijnwerpers konden we hem ook nog echt zien maar ik had in ieder geval al best wel honger. Na de waterval was het nog zo’n twee uur rijden met een tussenstop bij de e-mart om de spullen voor de barbecue te kopen. Vlees, vis, sla, drinken en fruit en cereal voor het ontbijt. Aangekomen bij onze nieuwe overnachting plek en na het voorbereiden van alles voor de bbq konden we eindelijk eten. Tot half 1 hebben we van onze bbq genoten en gewoon lekker gekletst. Eigenlijk waren we na de bbq nog steeds een beetje hongerig en daarom hebben we chimeak besteld, ja het is mogelijk om in Korea midden in de nacht nog eten te bestellen en te laten bezorgen. Chimeak is trouwens de populaire combinatie van kip en bier hier. Hoe dan ook nadat we de boel weer hadden op geruimd kwam de kip ook aan en zijn we mooi met de overgebleven mensen binnen gaan zitten. Twee waren rond 11 uur al richting bed gegaan. Wij daarentegen zij blijven zitten tot rond 5 uur ofzo. Het originele plan was om 7 uur op te staan en rond 8 uur weer verder te gaan. Ja dat gaat dus even niet door. Gelukkig hadden we geen hele strakke planning en konden we dus ook om tien uur vertrekken. Dat klonk toch een stuk beter.
’s Morgens waren we lichtelijk vermoeid, lekker logisch. Hup weer in de auto en naar de manege. Op de planning stond paardrijden maar dat had ik me toch echt iets anders voorgesteld. Cowboyhoed en foto’s maken terwijl je op het paard zit. Een foto maken en een rondje stappen met begeleiding. Na een half uur stonden we dus weer buiten om door te gaan naar onze laatste attractie op dit eiland. Van de manege weer op weg naar de kust. In dit park had je net het gevoel alsof je Californië bent met alle hoge palmbomen. De echt attractie waren echter de zwarte kliffen. Hier was het vulkanische gesteente in een soort pilaren omhoog geduwd. Ik kan me niet meer herinneren hoe dat precies is gegaan, de uitleg was vrij ingewikkeld, maar het zag er in ieder geval erg indrukwekkend uit. Mensen hadden hier ook allemaal muntjes in de zee gegooid die nu dus mooi op de rotsen lagen te schitteren. Met zon uitzicht was het natuurlijk weer eens tijd voor een groepsfoto. Na nog een poosje rond gelopen te hebben, zijn we weer richting het busje gegaan. We waren er bijna toen we iets bekends zagen en roken, helaas. Ze verkochten hier bondeagi oftewel zijde larven. Gebakken en al en om het te proberen kocht Henry een bekertje. Had hij echt NIET hoeven doen… Ik heb ze al een keer geprobeerd maar ik kan de vertellen dat het dus echt niet mijn smaak is. Sommigen aten er gewoon van en andere probeerde de geur te negeren. Rond twee uur waren we weer onderweg en opzoek naar een plek om te eten en wij, als de buitenlanders die we zijn, hadden zin in pizza. Mooi bij een pizzeria gegeten en toen door gegaan naar het vliegveld. Op het vliegveld zelf hadden we niet zoveel tijd meer en hebben we dus snel cadeautjes/Jeju-chocola gekocht. De reis terug was erg stil en mooi zonder vertraging. Na de landing was het tijd om weer ieder zijn eigen weg te gaan. Mijn tante haalde mij op van het vliegveld en was verbaasd om te horen dat ik nog geen avond eten had gehad. Thuis hebben we dus mooi met zijn tweeën ramyeon gegeten.